Walorami dekoracyjnymi berberysów są przede wszystkim: liście pięknie zabarwione jesienią i ładne owoce długo utrzymujące się na krzewie. Kwiaty - żółte, drobne, osadzone pojedynczo albo zebrane w grona lub w pęczki - mają niewielką wartość zdobniczą i, niestety, często nieprzyjemny zapach. Kwitną jednak dość krótko - większość gatunków przez kilka dni w końcu maja lub na początku czerwca. Większą natomiast wadą wielu gatunków z tego rodzaju jest podatność na rdzę źdźbłową - groźną chorobę zbóż. Dlatego berberysów, a zwłaszcza najpospolitszego i najpodatniejszego berberysu zwyczajnego, nie wolno sadzić w pobliżu terenów rolniczych. Nie znaczy to jednak, że powinniśmy zrezygnować z berberysów, istnieje bowiem parę gatunków odpornych na rdzę i odznaczających się wieloma zaletami.
Berberysy wymagają gleb dość żyznych, dostatecznie wilgotnych, ale przepuszczalnych i ciepłych oraz stanowisk zacisznych i osłoniętych przed mroźnymi wiatrami. Sadzi się je w tych miejscach ogrodu, gdzie chcemy mieć zieloną "plamę" w ciągu całego roku. Oryginalnymi i trudnymi do przebycia są nie cięte żywopłoty berberysowe. Ze względu na niewielkie wymiary krzewów są one szczególnie przydatne do małych ogrodów przydomowych. Rosną zadowalająco sadzone nawet pojedynczo. Są mało wrażliwe za zanieczyszczenia powietrza, dlatego nadają się do uprawy w miastach
Poniżej opisane są ważniejsze z tych gatunków:
Berberys Thunberga