Berberys Thunberga (Berberis thunbergii). Jeśli chodzi o tworzenie efektów barwnych, berberys ten może być nieocenionym nabytkiem. Jego drobne, łopatkowate liście nabierają w jesieni płomiennych barw - od pomarańczowej do szkarłatnoczerwonej. Wzdłuż gałązek gęsto osadzone są owalne owocki długości około 1 cm. Dojrzewają w połowie września i nie opadają przez całą zimę, a ich błyszcząca czerwień pięknie kontrastuje z bielą śniegu.
Atrakcyjna jest purpurowa odmiana tego gatunku: B. t. Atropurpurea, która ma ciemnoczerwone liście przez cały okres wegetacji (najintensywniejsza barwa - wiosną).
Berberys Thunberga wyrasta do 1,5 m, jest silnie rozgałęziony (gałązki purpurowobrązowe) i ma ładny, prawie kulisty pokrój. Doskonale nadaje się na cięte żywopłoty, nawet "obronne", gdyż pędy berberysu pokryte są cierniami. Z tego względu lepiej nie sadzić go tuż przy ławeczkach i innych miejscach wypoczynku. W większych ogrodach można go umieszczać w grupach różnogatunkowych, komponując zwłaszcza z krzewami o jasnych liściach.
Berberys Thunberga może rosnąć na każdej przeciętnej glebie, najlepiej jednak rozwija się na próchniczej z dodatkiem wapna i wilgotnej. Zimuje u nas doskonale. Wymaga pełnego nasłonecznienia; jest ono konieczne zwłaszcza dla odmiany Atropurpurea, której liście w cieniu nie mają swej charakterystycznej ciemnoczerwonej barwy.
Krzewy w grupach sadzi się co 1 m, w żywopłotach - co 50-80 cm.
Ze względu na ładny naturalny pokrój, krzewu tego raczej się nie przycina, warto go natomiast co 2 lata prześwietlać.
Berberys koreański